woedend water

“Dagenlang was de zon niet te zien en s’nachts zagen we ook geen sterren. Het bleef maar stormen. Ten slotte hadden we geen hoop meer dat we ooit nog gered zouden worden. Maar dan stuurt God een engel naar Paulus. ‘Wees niet bang”  Houd allemaal moed! Vertrouw op God. Alles zal gaan zoals de engel zegt.

Het stormde nog veertien dagen lang.

Toen het licht werd zagen we een kust met een strand. We wisten niet waar we waren”.

Vrij naar Handelingen 27:21-42

Met dit onrustige verhaal in mijn hoofd schilder ik deze zomer dit schilderij. Woedend water. Hoge golven. Onrust. Angst. Wie kent het niet en hoe actueel is het. Beleef dat maar eens: water dat zo boven je uit dendert, over je heen valt, zodat je omvalt, onderste boven, je omringt bent door golven en donkerheid. Dan ervaar je geen licht of zon meer om je heen. Als dat werkelijkheid voor je is waar haal je moed en hoop vandaan? Hopelijk zingt dan diep in je hart het lied van Zijn belofte: Nooit laat Ik je los! Mijn zon zal er altijd zijn ook als je hem niet ziet.

Daarover wil ik schilderen.  

Uit het indringende verhaal kies ik het moment waarop het rustige licht voorzichtig opnieuw kleur geeft aan het nog onrustige water. Het moment van perspectief en toekomst zien. Het moment van een onbekende lonkende verte.

Met goud, ultramarijn, oker, wit, azo geel en heavy glossy medium schilder ik op een ondergrond van katoen waarin ik met draden richtingen aangegeven heb. Water dat heftig beweegt probeer ik te vangen in kleur en vorm. Donkerte en een omhoog rijzende golf. Een gele vlek links onder als weerspiegeling van de zon, symbool van belofte. Een  bewegende horizon. Licht in de verte.

 

En ondertussen het verhaal over de zendingsreis van Paulus in mijn hoofd. Beseffend hoe wonderlijk Gods weg altijd weer is. Hoe vol betekenis het begrip water in de Bijbel is.

Ondergedompeld worden om opnieuw op te staan. Altijd weer.